به هر حال عشق عبارت است از اینکه در انسان تعلق خاطر شدیدى به انسان دیگرى پیدا شود. هنگامى خواسته عاشق تامین مىشود که با محبوبه و معشوقش مواجه مواجه و روبهرو گردد و لبخندى از او ببیند با دیدن لبخند او آنچنان سرمست مىشود که گویى همه دنیا را به او بخشیدهاند و آنگاه که نارضایتى وقهرى از او احساس کند، گویى تمام دنیا را از او گرفتهاند، این عشق یک نوع میل و خواست است و ویژگى آن این است که در کسانى که شکوفا مىشود هر چه بیشتر به آن دامن زنند و مجال دهند، شدیدتر مىشود، ابتداء به صورت کمرنگى ظاهر مىگردد، هر قدر شخص به ظهور این میل میدان بیشترى بدهد شدیدتر مىشود. هرچه بیشتر به یاد معشوق باشد، انس بیشترى با او داشته باشد، درباره او شعر سراید و یا قطعات ادبى بگوید این عشق شدیدتر مىشود، چون آتشى است که با این کارها دائما بر افروخته مىگردد.