تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
تبیین سفارش راهبردی امام عسکری(ع) در در آستانۀ هفتۀ وحدت :
پناهیان: مؤمنین باید از وحدت شیعه و سنی فراتر روند و به دنبال همدلی و صمیمیت باشند/جوان شیعۀ منتظر کسی است که برخی رفقای صمیمی اش از جوانان اهل سنت باشد
حجت الاسلام پناهیان در اجتماع بزرگ دانشجویان در مسجد جمکران: بنده می خواهم فراتر از شعار وحدت شیعه و سنی، و در همان راستا شعار دیگری را به شما پیشنهاد بدهم و آن «همدلی» بین شیعه و سنی است. چرا فقط وحدت؟ چرا فقط دنبال این باشیم که با هم اختلاف نداشته باشیم؟ چرا در همین سطح باقی بمانیم؟ ما باید از یکدیگر دلبری کنیم؟ باید یکدیگر را به آغوش بکشیم. شما وقتی می توانی خودت را مدعی مهدویت بدانی که در بین رفقایت، برخی از صمیمی ترین آنها جوانانی از اهل سنت باشند. اینکه ما فقط با هم دعوا نکنیم، کافی نیست؛ باید جلوتر برویم. وقتی امام حسن عسکری(ع) می فرماید: همۀ دلها را به ما علاقمند کنید، منظور جوانان شیعه نبوده، بلکه منظور همین جوانان اهل سنت بوده.
ای مریدان امام زمان(ع)، از بحث وحدت بین شیعه و سنی فراتر بروید و دلبری کنید. همین که برادران اهل سنت معتقدند که «غدیر، دعوت به محبت علی بن ابیطالب(ع) بوده است، نه دعوت به وصایت ایشان» می توانیم با آنها بر سر محبت علی بن ابیطالب(ع) جشن مشترک بگیریم. اعتقاد ما برای خودمان باقی است، ولی وجه مشترک ما با آنها دربارۀ غدیر، در مسألۀ «محبت» است و لذا می توانیم جشن محبت بگیریم. کمااینکه ما هم در بسیاری از مجالس خودمان صرفاً از محبت اهل بیت(ع) می گوییم، خُب می توانیم همین جلسات را با هم بگیریم.
در ادامه فرازهایی از سخنرانی مهم حجت الاسلام پناهیان در آستانۀ هفتۀ وحدت، که در اجتماع بزرگ دانشجویان در مسجد جمکران انجام شده است را می خوانید:
الف) شیعۀ مقدمه ساز، معنویت خود را به جنبه های فردی محدود نمی کند
«شیعۀ منتظر» باید مهارت زندگی جمعی و کار گروهی را داشته باشد/ باید علی رغم اختلافات موجود، قدرت تعامل و هم افزایی داشته باشیم
حضرت ولی عصر(ع) در یکی از نامه های خود می فرماید: «اگر شیعیان ما -که خداوند آنها را در طاعت خودش موفق بدارد- از صمیم دل جمع شوند و بخواهند به عهدی که ما به گردن آنها داریم وفا کنند، مژدۀ ملاقات ما به تأخیر نخواهد افتاد؛ وَ لَوْ أَنَ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا»(احتجاج/2/499)
اینکه شیعیان دور هم جمع شوند و هم افزایی داشته باشند، خیلی اهمیت دارد. شیعه ای که بخواهد تکی و انفرادی راه خود را طی کند، شیعه ای که بخواهد یک رابطۀ شخصی با امام زمانش برقرار کند و معنویت خودش را به جنبه های فردی و مناجاتی محدود کند، حضرت این شیعه را به عنوان مقدمه ساز بیان نمی فرماید. مثلاً در روایات سفارش شده است که اگر کسی خواست به زیارت برود، چند نفر دیگر را هم با خودش ببرد. یعنی بهتر است انسان تنهایی به زیارت نرود.
اینکه حضرت می فرماید: «شیعیان با هم جمع شوند» یک معنایش این است که زندگی جمعی را یاد بگیرند. نمی شود شیعۀ منتظر زندگی جمعی را بلد نباشد. گاهی از اوقات در میان سیاسیون یا عناصر فرهنگی دیده می شود که قدرت انعطاف پذیری برای حضور در جمعی که سلایق مختلفی دارند، وجود ندارد. خیلی مهم است که انسان مهارت زندگی اجتماعی را داشته باشد و بتواند با دیگران کنار بیاید و اگر کسی برتری هایی نسبت به او دارد، شایستگی های او بپذیرد. یا اگر کسی از او ضعیف تر است به او کمک کند و قوّت های خود را در اختیار او قرار دهد.
طبیعتاً وقتی آدم ها کنار هم جمع شوند با هم اختلاف نظر یا اختلاف روحیه پیدا می کنند و این اختلافات موجب تنش هایی بین آنها خواهد شد. یقیناً اهل بیت(ع) نخواسته اند که ما را در کنار هم قرار دهند تا با هم دعوا کنیم؛ بلکه خواسته اند ما در کنار هم قرار بگیریم و علی رغم اختلافات موجود، قدرت تعامل و هم افزایی داشته باشیم. بعضی ها حتی در یک تیم سه نفره هم قدرت تعامل ندارند چه رسد به اینکه بخواهند در یک تیم بزرگتر قرار گیرند.
برای اینکه قدرت تعامل خود را بالا ببریم، ضعف های زیادی را باید برطرف کنیم. مثلاً اینکه اگر کسی ما را عصبانی کند، یا به ما توهین کند چه عکس العملی از خودمان نشان می دهیم؟ یا اگر کسی سخن ما را نفهمد یا بد برداشت کند، با او چگونه برخورد خواهیم کرد؟ چگونه این سفارش را اجرا می کنیم که فرموده اند: نه تنها عیب خودتان را به دیگران نسبت ندهید، بلکه عیب دیگران را به خودتان نسبت دهید و حُسن خودتان را به دیگران نسبت دهید.(..مَا بَالُ الْمَظْلُومِ لَا یَصِیرُ إِلَى الظَّالِمِ فَیَقُولُ: أَنَا الظَّالِمُ، حَتَّى یَصْطَلِحَا؛ خصال/1/183) اگر یک کارِ گروهی انجام دادیم و یک کسی کار را خراب کرد، بلافاصله نگوییم: «تقصیر اوست! من به او گفته بودم...» بلکه برعکس؛ باید این قدرت را داشته باشیم که حتی تقصیر دیگران را هم به عهده بگیریم و بگوییم: «در فلان مسأله، من مقصر بودم» البته خیلی سخت است که انسان این قدر اهل تعامل باشد.
دوران غیبت یا دوران انتظار، دوران آمادگی و مقدمه سازی برای ظهور است. عناصر مقدمه ساز یک ویژگی هایی باید داشته باشند. چطور می شود که یکی از دانشجویان و طلبه ها «مهدی یاور» باشد اما در هیچ تشکل فرهنگی در کنار دیگران به فعالیت نپردازد؟! آیا او نمی تواند هیچ کسی را تحمل کند و نمی تواند با هیچ کسی ارتباط برقرار کند. بعضی ها اهل کار گروهی نیستند و می خواهند تنهایی جلو بروند. کار گروهی طبیعتاً لوازمی دارد، کوتاه آمدن ها و ایثارگری هایی لازم دارد.
باید به سایر مؤمنین عشق بورزیم؛ حتی اگر بین ما اختلافاتی باشد
اینکه حضرت می فرماید: «لَوْ أَنَ أَشْیَاعَنَا... عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ؛ اگر شیعیان از صمیم دل کنار هم جمع شوند و قلب ها به هم نزدیک باشد» یعنی به همدیگر عشق بورزند نه اینکه همدیگر را صرفاً تحمل کنند. ما باید به سایر مؤمنین عشق بورزیم، حتی اگر اختلافاتی بین ما وجود داشته باشد و حتی اگر از این اختلافات -به صورت شخصی- ضربه بخوریم، ولی به خاطر اصولی که پذیرفته ایم، باید به آنها عشق بورزیم و این طور نباشد که فقط به رفقای خودمان، عشق بورزیم. اینها جزء دستورالعمل هایی که است که اهل بیت(ع) به طور مشخص دربارۀ ظهور به آنها اشاره فرموده اند.
کسی نزد امام باقر(ع) آمد و گفت: چرا قیام نمی کنید؟ شما یاران زیادی دارید که آماده اند پای رکاب شما قیام کنند. حضرت فرمود: آیا شما از اموال همدیگر بدون اجازۀ هم استفاده می کنید؟ یعنی در زمینۀ مالی با هم «ندار» نیستید و مرز مالکیت فردی بین شما برداشته نشده است؟ گفت نه! حضرت فرمود: مهدیِ ما زمانی قیام خواهد کرد که یارانش این گونه هستند. شما که ظرفیت تعامل با همدیگر در این سطح را ندارید، انتظار نداشته باشید که من قیام کنم. (قِیلَ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع: إِنَّ أَصْحَابَنَا بِالْکُوفَةِ لَجَمَاعَةٌ کَثِیرَةٌ فَلَوْ أَمَرْتَهُمْ لَأَطَاعُوکَ وَ اتَّبَعُوکَ قَالَ: یَجِیءُ أَحَدُکُمْ إِلَى کِیسِ أَخِیهِ فَیَأْخُذُ مِنْهُ حَاجَتَهُ؟ فَقَالَ: لَا. فَقَالَ: هُمْ بِدِمَائِهِمْ أَبْخَلُ. ثُمَّ قَالَ: ... إِذَا قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَامَلَةُ وَ أَتَى الرَّجُلُ إِلَى کِیسِ أَخِیهِ فَیَأْخُذُ حَاجَتَهُ فَلَا یَمْنَعُهُ؛ اختصاص شیخ مفید/ص24) (عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ الباقِر ع، قَالَ یَوماً لأصْحابِهِ: أیُدخِلُ أحَدَکُمْ یَدَهُ فی کُمِّ صاحِبِهِ فَیَأخُذَ حَاجَتَهُ مِنَ الدَّنانیرِ؟ قالوا: لا. قال: فَلَستُم إذاً بِإخوانٍ؛ کشف الغمه/ج2/ص148)
یک عنصر منتظر یعنی یک عنصر «تشکیلاتی»؛ البته نه صرفاً به معنای حزبی
زندگی دسته جمعی و زندگی تشکیلاتی یکی از ضرورت ها –برای منتظران ظهور- است. نمی شود قبول کرد کسی در کنج عزلت و در گوشۀ حجره یا در گوشۀ خوابگاه دانشجویی یا در گوشۀ مسجد یا کتابخانه سر به سجاده یا کتاب گذاشته باشد و سرگرم خودسازی باشد؛ این طور خودسازی امکان ندارد. خداوند می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون»(آل عمران/200) اول می فرماید: «اصبروا» یعنی تک تک شما جداگانه صبر کنید. بعد می فرماید: «صابروا» یعنی با هم صبر کنید.
چند درصد از ما بچه مذهبی ها، تفاوت میان «با هم صبر کردن» و «تک تک صبور بودن» را می فهمیم و از لوازم آن مطلع هستیم؟ یک عنصر منتظر یعنی یک عنصر «تشکیلاتی»؛ البته منظور از تشکیلات صرفاً «حزب» نیست، بلکه منظور هر نوع تشکیلاتی است؛ یعنی هر نوع تجمع سازمان یافتۀ هدفمندی که دارد برای مأموریت های مشخصی فعالیت می کند.
ب) مریدان امام زمان(ع) باید از بحث وحدت شیعه و سنی فراتر بروند و دلبری کنند
سفارش راهبردی امام عسکری(ع): جُرُّوا إِلَیْنَا کُلَ مَوَدَّةٍ؛ همۀ دل ها را به سمت ما جذب کنید
اگر شیعیان با هم جمع شوند و با هم صمیمیت داشته باشند و فردیت -که عنصر مرکزی تمدن غرب است- را دور انداخته باشند و جمعیت را از صمیم جان پذیرفته باشند و بعد بخواهند به عهدی که ائمۀ هدی(ع) به گردن آنها دارند، وفا کنند، چه اتفاقی می افتد؟ حضرت در ادامۀ کلام فوق می فرماید: «در این صورت مژدۀ ملاقات ما به تأخیر نمی افتد و به سرعت سعادت مشاهدۀ مولای خود را پیدا خواهند کرد؛ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا»(همان) پس چرا ظهور تا الان به تأخیر افتاده است؟ به خاطر رفتار و اخلاق و عادات خودمان.
با استفاده از این کلام شریف می خواهم یک رویکردی را خدمت شما عرض کنم. ما باید از مسألۀ اتحاد و اتفاق بین مؤمنین، بگذریم و به اتحاد و اتفاق بین مسلمانان برسیم. با توجه به این سخن امام حسن عسکری(ع) که در یک سفارش بسیار راهبردی می فرماید: «همۀ دل ها را به سمت ما جذب کنید؛ جُرُّوا إِلَیْنَا کُلَ مَوَدَّةٍ»(تحف العقول/ص488)
فراتر از «وحدت» شیعه و سنی، باید به دنبال «همدلی» و صمیمیت باشیم/ جوان شیعۀ منتظر کسی است که برخی رفقای صمیمی اش از جوانان اهل سنت باشد
بنده می خواهم فراتر از شعار وحدت شیعه و سنی، سنی، و در همان راستا شعار دیگری را به شما پیشنهاد بدهم و آن «همدلی» بین شیعه و سنی است. چرا فقط وحدت؟ چرا فقط دنبال این باشیم که با هم اختلاف نداشته باشیم؟ چرا در همین سطح باقی بمانیم؟ ما باید از یکدیگر دلبری کنیم؟ باید یکدیگر را به آغوش بکشیم. شما وقتی می توانی خودت را مدعی مهدویت بدانی که در بین رفقایت، برخی از صمیمی ترین آنها جوانانی از اهل سنت باشند. اینکه ما فقط با هم دعوا نکنیم، کافی نیست؛ باید جلوتر برویم.
امروز صحنۀ جهانی هم این را اقتضا کرده است؛ «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد» وقتی دشمنان ما دارند جریان های تکفیری را برای قتل عام مسلمان؛ اعم از شیعه و سنی راه می اندازند، تکلیف ما معلوم می شود. ما باید آغوش خودمان را -به روی اهل سنت- باز کنیم. مرجع عالی قدر تشیع در عراق دربارۀ اهل سنت می فرماید: نگویید اهل سنت برادران ما هستند، بگویید آنها جان ما هستند؛ «انفسنا» یعنی آنها عزیز دل ما هستند.
امام صادق(ع) به شخصی که دغدغۀ معرفی اهلبیت به مردم را داشت، فرمودند: «بر تو باد به جوانان و نوجوانان؛ زیرا آنها در پذیرش هر نوع خوبى شتاب بیشترى دارند؛ علَیکَ بِالأحداثِ، فإنّهُم أسرَعُ إلی کُلِّ خَیرٍ».(کافی/8/93)
امام عسکری(ع) فرمود «همۀ دل ها را به سمت ما جذب کنید» و این شامل اهل سنت می شود
چرا بعضی ها شیعه را یک فرقه می دانند؟ امام حسن عسکری(ع) می فرماید: دل ها را به سمت ما جذب کنید. هر یک از شما باید پاسخ دهد که در همین دوران جوانی، چند دل را جذب کرده است؟ وقتی امام حسن عسکری(ع) می فرماید: همۀ دلها را به ما علاقمند کنید(جُرُّوا إِلَیْنَا کُلَ مَوَدَّةٍ؛ تحف العقول/ص488) منظور جوانان شیعه نبوده، بلکه منظور همین جوانان اهل سنت بوده که با اهلبیت آشنا و علاقمند نشده اند؛ و از همه مستعدتر همین جوانان اهل سنت هستند که علمای بزرگشان در همان زمان به اهلبیت اظهار علاقه و شاگردی می کردند و محبت اهلبیت را لازم و جزء دین می دانستند. اگر مذهب و مرام شما بر حق است، ثمره اش این است که باید دل ببرید و دل ها را جذب مرام خودتان کنید. و در ادامۀ روایت می فرماید: «هر امر ناشایستی را از ما دفع کنید؛ وَ ادْفَعُوا عَنَّا کُلَّ قَبِیحٍ»(همان) بگذارید وقتی شما را دیدند، به امام شما -یعنی به کسی که شما را تربیت کرده- «بارک الله» بگویند. اگر کسی از برادران مسلمان شما-از اهل سنت- مریض شد به عیادت او بروید، مقید باشید در تشییع جنازۀ او شرکت کنید، مقید باشید در نماز جماعت های آنها شرکت کنید.
مریدان امام زمان(ع) باید از بحث وحدت شیعه و سنی فراتر بروند و دلبری کنند/ بر سر وجوه مشترک مان با اهل سنت، مراسم مشترک برگزار کنیم
ای مریدان امام زمان(ع)! از بحث وحدت بین شیعه و سنی فراتر بروید و دلبری کنید. مثلاً برخی از برادران اهل سنت، معتقدند که «مهدی(ع) هنوز به دنیا نیامده است» خُب شما می توانید به آنها بگویید: همین که شما به مهدی(ع) علاقه دارید، خوب است. یعنی همین مقدار را هم غنیمت بشمارید و برای همین مقدار اشتراکی که وجود دارد، مجلس مشترک بگیرید.
یا به عنوان مثال دیگر، همین که برادران اهل سنت معتقدند که «غدیر، دعوت به محبت علی بن ابیطالب(ع) بوده است، نه دعوت به وصایت ایشان» می توانیم با آنها بر سر محبت علی بن ابیطالب(ع) جشن مشترک بگیریم. اعتقاد ما برای خودمان باقی است، ولی وجه مشترک ما با آنها دربارۀ غدیر، در مسألۀ «محبت» است و لذا می توانیم جشن محبت بگیریم. کمااینکه ما هم در بسیاری از مجالس خودمان صرفاً از محبت اهل بیت(ع) می گوییم، خُب می توانیم همین جلسات را با هم بگیریم.
امام حسین(ع) محل اتحاد شیعه و سنی است/یزید دشمن مشترک شیعه و سنی بود
در عاشورا نیز، بیشتر از هر زمان دیگری می توانیم جلسات مشترک بین برادران شیعه و اهل سنت بگذاریم. چون امام حسین(ع) با یزید که دشمن مشترک شیعه و سنی بود، نبرد کرد. جنایتی که یزید در حق اهل سنت انجام داد، این جنایت را در مدینه در حق شیعیان انجام نداد. سربازان یزید در مدینه جنایاتی انجام دادند که روی این تکفیری ها را هم سفید کردند؛ چقدر از صحابه و تابعین را -که همه از اهل سنت بودند- سر بریدند! بحث امام حسین(ع) محل اتحاد شیعه و سنی است. شیعه و سنی هر دو دلشان از یزید خون است.
هفتۀ وحدت فقط هفتۀ میلاد پیامبر گرامی اسلام(ص) نیست. مواقف متعددی برای این وحدت وجود دارد. در همین اربعین برخی از برادران اهل سنت را در این موکب ها دیدیم که به عشق امام حسین(ع) خدمت می کردند و می گفتند: حسین(ع) فرزند پیامبرِ ماست که به ظلم کشته شده است و ما به ایشان ارادت داریم. به آنها گفتیم که چرا نمی گویید که ما اهل سنت هستیم؟ می گفتند: برای اینکه می ترسیم شیعیان دلخور شوند و از ما پذیرایی قبول نکنند. این طور مخلصانه برای امام حسین(ع) خدمت می کردند.
دوران صرفاً وحدت شیعه و سنی گذشته و دوران همدلی فرارسیده/ ما به سوی وحدت معنوی در جهان حرکت می کنیم
دوران وحدت گذشته است و دوران همدلی فرارسیده است. ما در چنین جهانی داریم زندگی می کنیم. دشمنان ما هم وقتی از سرِ حماقت، این تکفیری ها را به جان شیعه و سنی می اندازند، این اتحاد و همدلی بیشتر می شود. وقتی در عراق یا سوریه، اهل سنت می بینند که جوان شیعه دارد خودش را می کشد تا از نوامیس همسایگان مسلمان خودش از اهل سنت، دفاع کند، آن جوان اهل سنت هم می آید و از حرم حضرت زینب(س) یا از سامرا دفاع می کند. اینها معجزاتی است که علی رغم آن همه سرمایه گذاری دشمن برای تفرقه، امروز دارد تحقق پیدا می کند.
نه تنها سطح تعامل و اتحاد و محبت بین مؤمنین باید افزایش پیدا کند و نه تنها همدلی بین مسلمانان باید افزایش پیدا کند، بلکه ما داریم به سوی وحدت معنوی در جهان حرکت می کنیم. مگر شما ندیده اید برخی از رهبران کلیسا را که در ایام اربعین همراه با پیاده روی کنندگان برای زیارت امام حسین(ع) حرکت می کردند و حتی خودشان دسته راه انداخته بودند؟ واقعاً جهان دارد یک پارچه می شود، اینها از مقدمات ظهور است. ما الان داریم به این سمت حرکت می کنیم.
حسین(ع) محور اتحاد اهالی معنویت در جهان است/ عصر ما، عصر همدلی و اتحاد علیه استکبار، کفر و تفرقه است
مگر چقدر وجه اختلافی بین ما و مسیحیان جهان وجود دارد؟ این کم کاریِ ما مریدان امام حسین(ع) است که بسیاری از مریدان مسیح بن مریم که برای مصائب مسیح اشک می ریزند، با حسین ما آشنا نیستند. الان مستکبران دارند اسلام را در جهان این گونه معرفی می کنند که اسلام دینی است که ظالمانه سر از بدن بیگناهان جدا می کند. ولی حماسۀ اربعین که دقیقاً مقابل این فتنۀ مستکبران عالم بود، نشان داد که نماد اسلام ما حسینی است که مظلومانه سر از بدنش جدا شده است.
حسین(ع) محور اتحاد اهالی معنویت در جهان است. مرید امام حسین(ع) که نتواند ایشان را به جهان مسیحیت -با ادبیات خودشان- معرفی کند و از این راه نتواند دل ها را به هم نزدیک کند، برای امام حسین(ع) کاری نکرده است. امام حسین(ع) برای این نیست که تو در گوشه ای با او مناجات کنی و از اینکه برای او اشک می ریزی لذت ببری، باید برای امام حسین(ع) هیاهو کرد تا همۀ عالم خبردار شوند. عصر، عصر همدلی و اتحاد علیه استکبار، کفر و تفرقه است.
ج) در عرصۀ سیاسی نیز باید با هر نوع تفرقه افکنی به شدت مقابله کنیم
در عرصۀ سیاسی بسیاری از اختلافات، بی جا و مضرّ است/ اگر سیاسیون با هم اختلاف و رقابت دارند، نباید ملت را دو قسمت کنند
بگذارید ابعاد سیاسی این بحث را هم عرض کنم. در عرصۀ سیاسی هم بسیاری از اختلافات و تفرقه ها، بی جا و مضرّ است. مثل اختلاف موهومی که بین اصلاح طلب و اصولگرا می اندازند. ممکن است برخی از سران جریان های سیاسی، بزرگترین خطاها را مرتکب شده باشند که جرم شان اعدام باشد و به حکم حضرت امام(ره) مفسد فی الارض باشند، ولی نباید بگذاریم بدنۀ اجتماعی را از هم جدا کنند.
واقعاً ما الان بین جریان های اجتماعی، اختلاف سیاسی جدی ای نمی بینیم. مثلاً آیا می توان نام یک بچه حزب اللهی را «محافظه کار» گذاشت؟ مگر او چه چیزی را می خواهد حفظ کند که به او محافظه کار بگوییم؟ آیا می خواهد نظام پولی و بانکی را حفظ کند؟! یا می خواهد وضع فرهنگی را حفظ کند؟ اتفاقاً یک حزب اللهی می خواهد هر دوی اینها را اصلاح کند و به این وضع موجود راضی نیست که بخواهیم او را محافظه کار تلقی کنیم. از سوی دیگر، آیا الان –در میان بدنۀ جامعه- افراد لامذهبی داریم که مثلاً بخواهند فمینیست را در کشور ما حاکم کنند؟ آیا در دانشگاهیان ما چنین کسی را می توان یافت؟ کسی که تا این حدّ شیفتۀ نظام سرمایه داری غرب و لیبرال دموکراسی باشد؟ چرا باید دانشگاهیان را به دو گروه اصلاح طلب و اصولگرا تقسیم بندی کنیم؟! کسانی که این تقسیم بندی های موهوم را درست کرده اند، در واقع خیانت کرده اند. حضرت امام(ره) هم می فرمود که من این تقسیم بندی ها را قبول ندارم. اگر سیاسیون با هم اختلاف و رقابت دارند که نباید ملت را دو قسمت کنند.
نباید اساتید و دانشجویان را با تلقین های غلط در باندهای سیاسی مختلف قرار داد
در بین هوشمندان جامعه، کسانی که خودشان را به صورت اصطلاحی و سنتی و بر اساس تلقین های غلطی که به آنها شده بود، اصلاح طلب یا اصولگرا می دانند، دربارۀ خودشان فکر کنند که آیا این اسم ها به آنها می چسبد؟
یک جوان دانشجوی عدالت پرور، اهل عقلانیت و معنویت و اهل توجه به منافع ملی را می توان در یک باند سیاسی خاص قرار داد؟! اگر این کار بشود، این ظلم به جوان دانشجو است. اگر او را به نام هر گروه خاصی متهم کنید، به او ظلم کرده اید. همچنین یک استاد دانشگاه که پیشرفت دانشگاه و کشور را می خواهد و دارد خدمت علمی می کند و معنویت هم دارد، آیا می شود این اساتید و دانشجویان را در شقّه های سیاسی مختلف تکه تکه کرد؟! مخصوصاً الان که تمدن غرب رو به فروپاشی است و الان دیگر کسی در عالم سخنی برای گفتن ندارد، جز همین سخن نو که اسلام ناب ما دارد.
در عرصۀ سیاسی به تفرقه افکنان میدان ندهید/ شقّه شقّه کردن مردم نوعی خفقان و دیکتاتوری روانی پدید می آورد
عصر، عصر همدلی و وحدت است. در عرصۀ سیاسی به این سادگی به تفرقه افکنان میدان ندهید. بگذارید راحت بتوان از سیاسیون انتقاد کرد. خودِ این شقّه شقّه کردن ها، یک نوع دیکتاتوری روانی یا خفقان پدید می آورد. چون طرف می ترسد که اگر انتقاد کند، متهم شود به اینکه عضو فلان باند و گروه است. یا کسی بترسد که اگر از این حزب اللهی انتقاد کند، این کارش موجب تضعیف حزب الله شود. در حالی که الان از هر حزب اللهی ای انتقاد کنید، تضعیف حزب الله نیست. و از هر سیاسی ای هم انتقاد کنید، نباید متهم شوید که عضو فلان گروه هستید. کسی حق ندارد شما را به این سو یا آن سو بودن متهم کند.
باید سطح تعامل بین خودمان را بالا ببریم، و نگذاریم این بازی ها و گروه بندی ها و تفرقه افکنی ها را بین ما در بیاورند. چهار نفر سیاسی از بین سیاسیون ما که نان شان در اختلاف و شقّه شقّه کردن مردم است، نباید بتوانند ما را گروه بندی کنند. ما اهل هیچ گروه و فرقه ای نیستیم؛ ما یکی از مردم هستیم. هر جا انتقادی داشته باشیم می گوییم، هر جا که باید جلوی یک ایرادی بایستیم، می ایستیم. هر جا باید از حقی دفاع کنیم، دفاع می کنیم. با همدیگر هم اختلاف نظر داریم ولی شقّه شقّه کردن مردم جنایتی نابخشودنی است.
الان عصر همدلی است/ باید با هر نوع تفرقه افکنی به شدت مقابله کنیم/ با معرفی مکتب حسینی در جهان همدلی پدید خواهد آمد
عصر همدلی است. ان شاء الله با یک ادبیات قوی، سوء تفاهم ها را برطرف کنیم. ما اگر مکتب حسینی خودمان را به مسیحیان جهان معرفی کنیم، در جهان همدلی پدید خواهد آمد. ما اگر مکتب امام حسین(ع) را به برادران اهل سنت معرفی کنیم، همدلی پدید خواهد آمد. بنده با یک سری از نخبگان مصر که اهل سنت بودند، صحبت می کردم. به آنها گفتم: شما بیشتر از ما شیعیان باید برای امام حسین(ع) گریه کنید. گفتند چرا؟ گفتم: چون امام حسین(ع) برای شیعه کشته نشد، بلکه برای اسلام کشته شد، و در مقابل کسی مثل یزید ایستاد که در واقعۀ حرّه آن قدر نسبت به اهل سنت جنایت کرد. وقتی این را شنیدند، خوشحال شدند و گفتند: چرا کسی امام حسین(ع) را این گونه به ما معرفی نکرده بود؟
گاهی اوقات ما شیعیان از شدت علاقه به امام حسین(ع) یک طوری دور امام حسین(ع) را می گیریم که مانع می شویم از اینکه کسی غیر از خودمان ایشان را ببیند! در حالی که امام حسین(ع) را باید طوری معرفی کنیم که همۀ اهل عالم ایشان را بشناسند. نباید امام حسین(ع) را به خودمان اختصاص دهیم.
ما به عنوان عناصر مهدوی و عناصر مقدمه ساز برای ظهور، باید با هر نوع تفرقه افکنی به شدت مقابله کنیم. نباید هیچ اختلافی را به این سادگی ها قبول کنیم که مبنای تشتت و درگیری و جدایی دل ها و جدایی از اصول قرار بگیرد.
نظرات شما عزیزان:
